Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

Мне снились птицы без неба...

Мне приснились лошади без земли...

Здесь нет сезона, кроме зимы

Здесь место для лабиринта и камень для головы

Внешняя стена граничит с внешней стеной

Льняной цветок небес увядает на стебле заднего двора

И они сеют там зерно

Сонное сено приносят в настежь открытый зал

Там лето проходит с золотым скипетром

Само Королевство еще далеко

На яблоне светится последнее яблоко...

Здесь место для лабиринта и камень для головы

И никто не закричит, даже когда я упаду в моторизованной суете

Как остатки льда убирают до весны - подберет чужой

Все стороны вдруг встретятся, и времена года будут одновременно

Все мгновения сразу поразят сердце

И спор приведёт к тому, к кому я принадлежу

И пусть это будет исповедь, но без отпущения грехов

Я не хочу, чтобы меня лишили жизни