Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Мы отправились покорять великие горы,

Герои прошлого служили нам образцом для подражания.

Мы долго лезли по заоблачному хребту,

не один упал там, найдя смерть внизу.

В пути дул ветер и в глаза падал снег,

он был парализован страхом, он лишил себя чувств от страха.

Но никто не переставал, даже в недобрый час,

он сжал кулаки и засмеялся: Эй!

Это красиво

и только меньше кислорода...

И вели нас Надежда, Вера и Гнев,

потому что там действительно было достаточно.

А стоило идти, еще лезть,

быть, наконец, самим собой, перестать гнуть шею.

И в этом путешествии каждый из нас был как брат,

хотя и не обошлось без вероломных измен.

Но никто не переставал, даже в недобрый час,

он сжал кулаки и, смеясь, закричал: Эй!

Это красиво

и только меньше кислорода...

Пока после тысяч испытаний, сквозь ужасную белизну,

Наши усилия окупились - мы достигли своей цели.

Мы чувствовали стук сердец и вершину под ногами,

где было точно, что перед нами никого не было.

Но на этот раз смеха не было,

потому что они все упали сюда, яростно задыхаясь.

И сладкий вкус победы был странен,

прошло несколько мгновений, пока кто-то не прохрипел так:

Это красиво

и только без кислорода...

Это красиво

и только без кислорода...