Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

В вечном мерцании событий

Бесконечное блуждание во времени

Я оказался на грани мечты

Перед лабиринтом судьбы

Пока я не вошел в Храм Тела

Дверь открыта Богом

В его честь, во славу

Человечество запустило карту

И я должен был быть красивым в скромности

Украсьте собой все места

Но когда я оглядываюсь назад - я стону

Я стал таким уродливым человеком

Как безмозглый пастух на пастбищах

Выпас бесчисленного скота

Я вытоптал травяные ковры на гумно

Пока ангел-хранитель не опустил крылья

И я упал с триумфальных башен пафоса

Тайны интриги только по сюжету

Фанфарон бродячая пыль Космоса

Я обезображиваю себя цивилизацией

И я упал с триумфальных башен пафоса

Тайны интриги только по сюжету

Фанфарон бродячая пыль Космоса

Я обезображиваю себя, цивилизуя, цивилизуя