Autoportret Witkacego - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński, PRZEMYSŁAW GINTROWSKI

Patrzę na świat z nawyku

Więc to nie od narkotyków

Mam czerwone oczy doświadczalnych królików

Wstałem właśnie od stołu

Więc to nie z mozołu

Mam zaciśnięte wargi zgłodniałych Mongołów

Słucham nie słów lecz dźwięków

Więc nie z myśli fermentu

Mam odstające uszy naiwnych konfidentów

Wszędzie węszę bandytów

Więc nie dla kolorytu

Mam typowy cień nosa skrzywdzonych Semitów

Widzę kształt rzeczy w ich sensie istotnym

I to mnie czyni wielkim oraz jednokrotnym

W odróżnieniu od was którzy Państwo wybaczą

Jesteście wierszem idioty odbitym na powielaczu

Dosyć sztywną mam szyję

I dlatego wciąż żyję

Że polityka dla mnie to w krysztale pomyje

Umysł mam twardy jak łokcie

Więc mnie za to nie kopcie

Że rewolucja dla mnie to czerwone paznokcie

Wrażliwym jest jak membrana

Zatem w wieczór i z rana

Trzęsę się jak śledziona z węgorza wyrwana

Zagłady świata się boję

Więc dla poprawy nastroju

Wrzeszczę jak dziecko w ciemnym zamknięte pokoju

Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę

Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę a muszę

Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego

Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego

Я смотрю на мир по привычке

Так это не от наркотиков

У меня красные глаза подопытных кроликов

Я только что встал из-за стола

Так что это не от боли

Мои губы поджаты от голодных монголов

Я слушаю не слова, а звуки

Так что не от мыслей брожения

У меня оттопыренные уши наивных стукачей

Я крадусь вокруг бандитов повсюду

Так что не для цвета

У меня типичная тень от носа обиженного семита.

Я вижу форму вещей в их сущности

И это делает меня великим и одноразовым

В отличие от тебя, кто простит

Ты стихотворение идиота в дубликаторе

Моя шея довольно жесткая

Вот почему я все еще жив

Что политика для меня в кристальной грязи

Мой разум так же тверд, как мои локти

Так что не пинайте меня за это

Эти красные ногти для меня революция

Чувствительность похожа на мембрану

Так вечером и утром

Я дрожу, как вырванная селезенка угря

Я боюсь разрушения мира

Так что для хорошего настроения

Я кричу как ребенок в темной закрытой комнате

Я больше задыхаюсь и задыхаюсь, чем ты

Чаще, чем ты, я еще не хочу жить, но я должен

Но я никому не позволю прикасаться ко мне, и поэтому

Когда надо, я сам заберу Виткация из мира