Drugie stadium gniewu (Interludium) - Enson, DJ Te

Tyle… Tyle nerwów, tak, jakbym był tam

Do tego powiew gniewu, kiedy mijamy się w myślach

Nie ma karmy, odgórnej kary na miarę ran

Sprawiedliwość bywa krótka, ale wymierzę ją sam?

Moja kara to ta wiara w ideałach im

Głupio wierny jak pies nad grobem jego pana

To nie kwestia oddania, dla mnie utraty

Urodziłem się niewinny, ale nie umrę taki

Ta prawda dla mnie niewygodna, bo dalej do trumien się nie kładą

Mam dość, od kiedy dla mego gniewu nie ma miary

To mierzę ludzi tu moją miarą

Jak wąż, który układa się obok ofiary

Moje życie to bieganie po wężach

Niepewny grunt kusi, aby się stąd zerwać

Nie napełnia mnie duma, zalewa krew jak lawa

Kamienie w mojej dłoni utarte na proch

Odejmę siebie od świata, wyjdzie problemów waga

Mój wróg o rzut kamieniem — ten pada na dno

Mój Ty wrogu drogi powiedz raz, tylko jeden

Jakie to uczucie, gdy Twój wróg nie był zerem?

Nie dawaj recepty na gniew, który był dla mnie lekiem

Ale lepiej daj mi lek na Twoich parę recept

Ile to lat jak na zegarek gapię się na me rany?

To nie miłość, nie niekochanie, to nienawiść

To opętanie deformuje mnie ciągle

To jak święcona woda na diabelski młyn

Nie wiem jak i kiedy, jakoś kiedyś się uwolnię

Od gniewu, który nie daje mi…

Mijam podobnych do mnie

Ale by mnie wyklęli, gdyby wiedzieli, o co się modlę

Nie będę karmą, bo prawo, bo moralność

Ale gniew gotuje mnie na taką ewentualność

Bo gdybyś tonął, to nawet nie pytaj, co bym zrobił

W Twoją stronę, by podnieść poziom wody

Gniew nie zamieni tej wody w winę lub to nie gniew, tylko

Się pomyliłem i to bezsilność

Gniew, latami tłumię gniew

Otwieram poranione dłonie, kontroluję wdech

I tylko tłumię gniew, latami tłumię gniew

Nigdy nie byłem obojętny, a próbuję chcieć

I tłumię gniew