Niedoścignienie - Enson, Bonson, DJ Te

Kiedy śnię, spadam, ale budzę się nim upadnę

Nad ranem na jawie pragnę wybić się, nim zasnę na amen

Apetyt rośnie na miarę pragnień ogółu

Ja łykam analgetyki i dalej pragnę do bólu

Boję się chorób, oddalam myśli o nich od mojego domu

Boję się widoku jakby weneckiego nekrologu

Nadzieja, że nie odbiorą mi Cię choroby

Tli się delikatnie jak Marlboro w Twojej dłoni

Powody? Niech życie będzie autorem morału

Moje życie tak ciężkie jak worek z milionem dolarów

Tratuję dobra, które mam, kiedy gonię te, których nie będę mieć

Wypruję sobie żyły, jak mi to wejdzie w krew

Nie pakuję się w problemy

Bo doprawdy niejeden to brałby jak prezent, nie daruję im

W betonowej dżungli poluję na sukces

Me naboje szaleją na jego czerwonym punkcie

Mądrzy ludzie mówią mnie, że nie zgłupieć to zdziczeć

Zamiast startować po sen, siąść jak Brett w Coolshipie

I dać szansę aurze jak Florze daje Faun

Kiedy sięga po magię - ćśśś - to Kan Wa Kan

Pracujesz nad sobą, uważaj, proszę, bo stanie

Z Tobą oko w oko własny ogon, będziesz jak wąż z bajek

Walka z ego to wciąż walka i błagam odpuść

Nie zamienisz gada w ptaka, ale możesz mu dać odczuć

Że nie może być już sobą, to nie fair jak kastet

Żeby przypiąć komuś skrzydła, trzeba mieć najpierw własne

Biblia wymienia aniołów, sam znam kilku: alk

Grzyby, piołun, koks — widzisz tam Sebka czy hajs?

Zredefiniuj swoje cele, bo skończysz

Zanim zaczniesz pamiętać, że zapomnisz

Niebo to nie limit, jebać lot do gwiazd

Przecież z ich perspektywy cel to to, co już masz

Nie widzę nic, gdy patrzę w lustro czasem, i nie czuję przez to nic

Ale boję się, gdy znów popatrzę w szybę, spojrzysz przez nią ty

I powiesz mi, że wszystko to jest żart i, kurwa, «Mamy cię!»

A wtedy nie wytrzymam wstydu, będę musiał zabić cię

I błądzę po ulicach, które znam jak własną kieszeń

I dlatego chyba boję się, że znajdę tam coś jeszcze

I nie pomoże gaz czy kosa, które masz w torebce

Gdy powiesz «nie mówiłam?», twoje słowa zabrzmią pięknie

Prawdą jestem, przez to, kurwa, mam już garba, bo

Noszę słowa moich braci, pełne jadu kłamstwa

Każdy milczy, idzie równo, jakby w marszu armia

I tylko wóda tu emocje w nas uwalnia

Nie chcę wiele, chciałbym wstać i się nie wściekać

Ale brak powietrza wkurwia, kiedy nie wiesz, gdzie jest meta

Chciałem dopisać jeszcze wers, ale… pieprzę to

I tak pewnie nie kumasz, gdzie jest sens

Stają na głowach za każde zero, bracie

A kiedy wreszcie ich stać, to leżą na macie

Ja nie chcę kraść, ani słuchać drani

Że ludzi trawi choroba, bo nie są zaharowani

Każdy chociaż myślami pożąda skrzydeł

Potem odlatuje, żeby zyskać perspektywę

Jednych to rani, drudzy węszą w tym interes

Najważniejsze to nie ulec presji, nie zatracić siebie

Niedoścignienie

Łatwo stracić nerwy, potem dom i ziemię

To ciernista droga — jedni chcą gonić sny

Drudzy gonią towar, żeby pierwsi mogli śnić

Życie zostawia blizny

Jesteś szczurem, bo tego wymaga wyścig

Mówię to z bólem i chcesz to spróbuj

Możesz być królem, ale tylko wśród szczurów

W morzu zachłannych gwiazd

Dla których gubisz radość chwil

Liczy się tylko dal

Kropla uderza o kamień, a potem fala o skałę

Bo w kuluarach odwagi wszystko, co czai się, to strach

Zabij mnie (co?), skoro już zabiło serce

Kiedy bije zegar, a chcę więcej i więcej, i więcej

Kiedy biją pianę dechami zabite łby

I kolejne rozbijam banki, by znowu zobaczyć nic

A w tej kabinie jedyne, co słyszę - zarzynanych owiec krzyk

Po święty spokój i choćby na piekła dno

Od płaczu i dechu do mauzoleum na zmory zabory to kto?

Znowu nie zasnę, znowu nie zasnę dziś

Nie zasnę, nie, nie

Nie zasnę, znowu nie zasnę dziś, bo

Bo szukam czasu, by żyć

Bo szukam czasu, by żyć

Bo szukam czasu, by

Szukam czasu

Szukam, szukam

Szszszszsz…