Kalan Huuto - De Kift

Couplet:

Een jaar is niets

Een veer in de wind

Een ademtocht

Je draait je om en het is voorbij

IJs, knop, blad, twijg

Eenden in de sloot

Stoppels op het veld

365 morgens, 365 nachten

Een verstuikte enkel, een loopneus

De dood van een verre neef

Spreeuwen in de dakgoot

Een ontwortelde boom

Ramen schuiven open, gordijnen dicht

De zon brandt koperglanzend in het ruit

Een jaar, een jaar is niets

Refrein:

365 morgens (4x)

Couplet:

Zij stond aan het eind van de wereld

De koude witte booglampen waren genadeloos

En maakten alles naakt en deerniswekkend

Maar achter haar groeide een verschrikkelijke duisternis

Geen zwart was zo zwart als de duisternis rondom de witte lampen

Hij deed de schreeuw in haar groeien

De nooit gehoorde vissenschreeuw van het eenzame dier

Wat door zijn eigen zee wordt overweldigd

Hij waste als de vloed

Hij ruist met donkere vlerken

Dreigend als de branding

Hij sist verderfelijk, als schuim

Refrein:

365 morgens (4x)

Couplet:

Je bent een schrielkip

Weet je dat wel?

Er waren handen, gezichten, lippen

'Blijf je?'

vroeg ze zacht

'Ja'

'Lang?'

'Ja'

'Altijd?'

'Je haar ruikt naar natte takken,' zei ik

'Altijd?'

vroeg ze opnieuw

Ik rukte het raam open

De nacht greep met koude handen naar mijn naakte borst

En ik zei: 'luister eens, wacht op me, als het leven is zoals jij mij altijd

heb gezegd, dan kom ik terug hoor je'

Haar mond schemerde ziekelijk rood in haar witte gezicht

'Blijf toch!'

Maar ik liep met hol weergalmende stappen weg

En achter mij zakte de maangrijze straat weer stom geworden terug in haar

steengeworden eenzaamheid

Het open venster piepte

Toen ik omkeek, was achter het raam een rode mond

'Blijf toch!,' huilde die

Refrein:

куплет:

Год ничего

Перо на ветру

одно дыхание

Вы поворачиваетесь, и все кончено

Лед, бутон, лист, веточка

Утки в канаве

Щетина на поле

365 утра, 365 ночи

Вывихнутая лодыжка, насморк

Смерть дальнего родственника

Скворец в канаве

Вырванное с корнем дерево

Окна открываются, шторы закрываются

Солнце горит медью в окне

Год, год ничего

Припев:

365 утра (4x)

куплет:

Она стояла на краю света

Холодные белые дуговые лампы были беспощадны

И сделал все голым и отвратительным

Но за ней росла страшная тьма

Ни один черный не был таким черным, как тьма вокруг белых фонарей

Он заставил крик расти в волосах

Никогда не слышанный рыбий крик одинокого животного

Что захлестнуло собственное море

Он омыл, как потоп

Он шелестит темными крыльями

Угроза как брендинг

Шипит злобно, как пена

Припев:

365 утра (4x)

куплет:

Ты проницательный цыпленок

Вы это знаете?

Были руки, лица, губы

'Вы остаетесь?'

она тихо спросила

'Да'

'Длинный?'

'Да'

'Все время?'

— Твои волосы пахнут мокрыми ветками, — сказал я.

'Все время?'

она снова спросила

я рывком открыл окно

Ночь схватила меня за голую грудь холодными руками

И сказал ик: 'Слушай, подожди меня, если жизнь такая, как ты всегда меня

сказал, тогда я вернусь, ты слышишь'

Ее рот сиял болезненно-красным на ее белом лице

"Остаться!"

Но я ушел гулкими гулкими шагами

И за моей спиной лунно-серая улица утонула в ней., немая снова

одиночество превратилось в камень

Открытое окно запищало

Когда я оглянулся, за окном был красный рот

«Оставайся здесь!» — закричала она.

Припев: