Вераніка - Песняры

I зноў пабачыў я сялiбы,

Дзе леты першыя прайшлi.

Там сцэны мохам параслi,

Вясёлкай адлiвалi шыбы.

Усё ў пылу, i стала мне

Так сумна-сумна ў цышыне…

Я ў сад пайшоу — там глуха, дзiка,

Усё травою парасло…

Няма таго, што раньш было…

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс «Веранiка»…

I толькi надпiс «Веранiка»

На лiпы ў рэзаны ў кары.

Казаў вачам аб тэй пары: —

Расцi ўзмацовывайся, дрэва,

Як манумент жывый ўставай

I к небу надпiс падымай,

I к небу надпiс «Веранiка»…

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй…

Няма таго, што раньш было…

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс «Веранiка»

I толькi надпiс «Веранiка»…

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй…

Няма таго, што раньш было…

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс «Веранiка»…

I толькi надпiс «Веранiка»

Веранiка

Веранiка

Веранiка

Веранiка

Веранiка

Веранiка