Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Кветка ў нетрах лясных распускалася,

Залатая, агністая, сіняя,

На купаллі, на росным купаллі,

Ў бураломнай лясной лагчыне.

У глушы, дзе туманы белыя,

Дзе жывуць лесуны і трасца,

Як заўсёды, шукалі смелыя

Кветку-папараць, кветку шчасця.

Як жадалі мець гэту кветку

Цёмных пушчаў глухія шаты,

Каласы на бедных палетках,

Людзі ў цёмных, закураных хатах!

Ўсё было ў тую ноч звычайным:

Над агнямі лёталі цені,

Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,

Пахла мёдам мурожнае сена.

За вячэру скупую сядалі

Дзеці бедныя пры лучыне;

Загубіўшы вянок, рыдала

Панам збэшчаная дзяўчына.

У клапоўніку лаяўся п’яны,

За карчмою кагосьці білі,

Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,

І кабета над ім галасіла.

З каліты салёнай, парожняй

Залатоўку узяўшы ў рукі,

Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,

Каб сухоты пусцілі ўнука.

Ўся краіна над працай гарбела,

Ела бульбу, не бачыла сала,

Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,

І ўсе, як нямыя, маўчалі.

І не ведалі вёскі ў дубровах,

Людзі хмурыя і палеткі,

Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,

Што яно прагрыміць над светам,

Што язык залаты атрымалі

Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,

Рэчак поўных лянівыя хвалі,

Занядбаныя, чорныя хаты.

Хоць нясцерпным ставала гора —

Наваколле пакуль што маўчала.

Ноч плыла агнямі і зорамі…

Нарадзіўся Янка Купала.

Цветок в глубине леса расцвел,

Золотой, огненный, голубой,

На куполе, на росистом куполе,

В разбитом лесном дупле.

В глуши, где туманы белые,

Где живут дятлы и дятлы,

Как всегда, ищите смелых

Цветок папоротника, цветок счастья.

Как они хотели иметь этот цветок

Темные леса глухих мантий,

Колосья на бедных участках,

Люди в темных, прокуренных домах!

В ту ночь все было нормально:

Тени летели над огнями,

Каблуков "янки" обычно ждут,

Медовое сено пахло медом.

На скупой обед сели

Дети бедны лучиной;

Потеряв венок, она заплакала

Господа извращенки.

Он матерился пьяным в туалете,

Кого-то били за кабаком,

Кто-то лежал на животе, обессиленный,

И кабина над ним плакала.

При колите соленая, пустая

Взяв золото в руки,

Ее дед бросил ее в «божий огонь»,

Вот и туберкулез отпустил внука.

Вся страна работает над горбеллой,

Картошку ела, сала не видела,

Все молились, все страдали,

И все, как немые, молчали.

И не знал деревни в дубравах,

Сумрачные люди и поля,

Что Слово уже найдено для всех,

Что он прогремит над миром,

Какой у них золотой язык

В ту ночь лес - темный плащ,

Реки, полные ленивых волн,

Заброшенные, черные дома.

Хоть горе стало невыносимым -

Район по-прежнему молчит.

Ночь была полна огней и звезд…

родился Янка Купала.