Woorden - Marco Borsato

Het is even over vieren en de deur valt in het slot

Ze probeerde al te slapen, maar de onweet hield haar op

Ze hoort hem zachtjes vragen of ze wakker is

Maar zij houdt wijs haar mond

Ze houdt haar vragen liever veilig binnenin

Bang dat het antwoord is dat hij een ander vond

Slikt zij haar woorden in

Ze loopt de trap af naar beneden, mijn God wat is ze mooi

De koude oorlog die zij voelt is voor hem al lang ontdooid

Hij ziet dat zij haar haren heeft geföhnd en dat ze mooi is opgemaakt

Zoals ze dat voor hem ook deed in het begin

Hij wil van alles zeggen

Maar het voelt te laat, dus hij slikt zijn woorden in

Ze ziet amper door de tranen in haar ogen

Als ze weer naar huis toe rijdt

Ze weet dat hij heus wel kan raden waar zij is

Wat even warmte leek slaat snel weer om in kilte en in spijt

Het waren armen, maar niet de armen die zij mist

En hij kan zichzelf wel slaan, voor alle keren dat hij haar heeft laten staan

Dat hij haar liefde maar voor lief genomen heeft

Hij zijn vrienden en zijn werk altijd maar voor heeft laten gaan

Want zij was toch wel daar en zij ging nergens heen

Het is even over vieren en de deur valt in het slot

Hij probeerde wel te slapen, maar al snel gaf hij het op

Hij voelt dat zij vanavond ergens anders, niet echt bij vriendinnen was

Maar zeker wil hij het niet weten

Hopend dat haar liefde ooit weer wordt zoals het was

Slikt hij zijn woorden in

Это только после четырех, и дверь заперта

Она уже пыталась уснуть, но неведение не давало ей спать.

Она слышит, как он тихо спрашивает, не спит ли она.

Но она мудро держит рот на замке

Она предпочитает хранить свои вопросы в тайне

Боюсь, ответ в том, что он нашел кого-то другого

Она проглатывает свои слова

Она спускается по лестнице, Боже мой, она красивая

Холодная война, которую она чувствует, давно оттаяла для него.

Он видит, что она распустила волосы и что на ней красивый макияж.

Как она сделала для него в начале

Он хочет сказать все

Но уже слишком поздно, поэтому он проглатывает свои слова.

Она едва видит сквозь слезы на глазах

Когда она снова едет домой

Она знает, что он может догадаться, где она

То, что какое-то время казалось теплом, быстро превращается в холод и сожаление

Они были бедны, но не те бедняки, по которым она скучает.

И он может бить себя за то, что все время позволял ей стоять

Что он принял ее любовь как должное

Он всегда ставил друзей и работу выше себя.

Потому что она все равно была там и никуда не собиралась.

Это только после четырех, и дверь заперта

Он пытался уснуть, но вскоре сдался

Он чувствует, что сегодня она была где-то в другом месте, не совсем с друзьями.

Но он точно не хочет знать

Надеясь, что однажды ее любовь вернется к тому, что было

Он проглатывает свои слова