Mandshurian Kummut - Laila Kinnunen

On hiljaisuus vuorilla usva käy.

vaeltajalle, ei pilven alle,

kuutamon lyhty näy.

On hiljaisuus yö yllä kumpujen.

Yö sadan vuoden varjonsa luoden

mennestä kertoen.

Itkeneet on äidit lukea,

kuinka voisi kyyneleet vaimojen.

Kummut on alleen kätkeneet tuskan

menneiden polvien.

Varjot nuo vain kumpuja vartioi

unessa kehrää unelmalankaa

maa kovan kohtalon.

Mandshurian kummuilla tuuli soi,

uinuvaan kukkaan hohtava kyynel,

kasteessa jäänyt on.

Itkeneet on äidit lukea

kuinka voisi kyyneleet vaimojen.

Kummut on alleen kätkeneet tuskan

menneiden polvien

Mandnshurian kummuilla tuuli soi,

uinuvaan kukkaan hohtava kyynel

kasteessa jäänyt on.

В горах тишина с визитами тумана.

походнику, не под тучей,

появляется лунный фонарь.

Над курганами тишина ночная.

Ночь в тени сотен лет

о прошлом.

Матери плакали,

как могли слезы жен.

Комоды спрятали боль

мимо колен.

Тени только от гвардейцев охраняют

во сне прясть нить сна

страна судьбы.

На курганах Мандшурии ветер звенел,

слеза, горящая в спящем цветке,

осталось в крещении есть.

Плач - это чтение матерей

как могли слезы жен.

Комоды спрятали боль

последние колени

На курганах Мандншурии ветер звенел,

слеза светится в спящем цветке

осталось в крещении есть.