Juuret - Juice Leskinen

Vajaus miehistössä kesken jääneen talkoon,

musta mies lyö lapionsa nietokseen.

Taloyhtiössä lippu puolisalkoon,

maaliskuussa tuuli pyyhkii kyyneleen.

Meitä sadatteluttavat sormet jäiset

pappi ylitöinä kertoo juttujaan

kahvipöydän luona vitsit väkinäiset

aivot autioina soivat hysteriaa tulvillaan.

Hän nyt jostain katsoo meidän ihmisvanaa

ehkä hymyilee, hän saattaa naurahtaa, hah

ylistystä vain, ei yhtään pahaa sanaa

kuinka paljon pikku juttu aikaan saa.

Kuinka ahkerasti joskus töitä tehtiin

iltayöstä aina aamuaurinkoon,

yksi kuolema ja naama kaikkiin lehtiin,

korppikotkat, niiltä viimein myötämieltä saanut oon.

Keskiyöllä, kun peijaiset hiljenee,

outo kulkija vaeltaa.

Painaa korvansa maahan ja kuuntelee

oman verensä kohinaa.

Lintuviidasta tuuli nyt unta tuo,

kukat kuihtuvat huurteeseen.

Kaikki häipyy kuin ois ollut unta tuo,

matkaa huomeneen.

Onko taivaassa hän nyt vai helvetissä,

tyhmä kysymys, se vastaamatta jää.

Yhdentekevää hän olkoon vaikka missä,

joka paikassa on monta ystävää.

Uusi aamu, käymme kiinni työhön uuteen

vielä silmissämme suola kirveltää.

Vaikka jaksaisimme elää ikuisuuteen

joka kerta meistä tuntuu että kaikki kesken jää…

(Hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…)

(Laudamus te, benedicamus te,

adoramus te, glorificamus te.

Laudamus te, benedicamus te,

adoramus te, glorificamus te)

Hän on poistunut hommansa tehtyään

hän on ansainnut seppeleen

joilla kesken on työnsä

ne painaa pään

ja ne puhuvat hiljakseen.

Uusi aamu ja viikko ja uusikuu

me elämme edelleen,

sillä puusta jos pystyyn se kuivettuu

saa vain koristeen.

(Hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen)

Siellä jonottaa hän luona taivaan portin,

tilaa oluen ja selaa Iltistään.

Portsarikin hymyilee ja tarjoo Nortin,

eikä vaadi lomakkeita täyttämään.

Hän saa kitaran ja kunnon jenkkikamaa.

Katsoo väkeä, taas monta vainajaa.

Pari sointua hän näppää Alabamaa,

loppuillan käsivarsiin nimmareita raapustaa.

Itsesääliämme jäämme murehtimaan,

emme ymmärtää voi mitään ennen kuin

hänen laillaan saamme homman viimein himaan

maailmamme keinutamme alassuin.

Nikkekään ei enää saavu aulaan,

hänkin uskoi löytäneensä satumaan.

Sinne päästäkseen hän kiskoi narun kaulaan,

sitä koko loppuelämänsä joutui katumaan.

Нехватка в бригаде по незавершенной работе,

черный человек вонзает лопату в землю.

В жилищном товариществе талон на полпути,

в марте ветер утирает слезу.

Пальцы, которые падают на нас, ледяные

священник сверхурочно рассказывает свои истории

люди шутят за кофейным столиком

мозг в его опустошенном состоянии звенел от истерии.

Теперь он откуда-то смотрит на нашу человеческую форму.

может улыбается, может смеется, ха-ха

ничего, кроме похвалы, не плохое слово

как много может сделать маленькая вещь.

Как раньше выполнялась тяжелая работа

от вечернего до утреннего солнца,

одна смерть и лицо во всех листьях,

стервятники, наконец-то я получил от них некоторое сочувствие.

В полночь, когда замолкают гоблины,

бродит странный странник.

Прижимает ухо к земле и слушает

шум собственной крови.

Ветер из птичьего леса теперь навевает сон,

цветы вянут на морозе.

Все исчезает, как будто это был сон,

путешествие в завтра.

Он сейчас в раю или в аду,

глупый вопрос, так и остался без ответа.

Пусть он будет един, где бы он ни был,

в каждом месте много друзей.

Это новое утро, мы приступаем к работе

соль все еще щиплет глаза.

Даже если бы мы могли жить вечно

каждый раз, когда мы чувствуем, что все осталось незавершенным...

(Он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся просто…

…почти…

он вернулся просто…

…почти…

он вернулся просто…

…почти…

он только что вернулся…)

(Лавдамус вы, бенедикамус вы,

adoramus вы, glorificamus вы.

Слава тебе, благослови тебя,

обожаю тебя, славлю тебя)

Он ушел, выполнив свою работу

он заслужил венок

у кого работа в процессе

они давят на голову

и говорят тихо.

Новое утро, новая неделя и новая луна

мы все еще живем

потому что если дерево стоит, оно засохнет

просто получить украшение.

(Он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он вернулся к своим корням

он только что вернулся)

Там он стоит в очереди у ворот рая,

закажите пиво и просмотрите Iltista.

Портсарик улыбается и предлагает Нортину,

и не требует заполнения форм.

У него есть гитара и кое-что из хорошего янки.

Глядя на толпу, многие снова мертвы.

Пару аккордов наигрывает Алабама,

в конце вечера царапины на руках.

Нам остается беспокоиться о нашей жалости к себе,

мы ничего не можем понять, пока

с ним мы наконец-то закончим работу

мы переворачиваем наш мир с ног на голову.

Никке больше даже не заходит в вестибюль,

он тоже считал, что нашел сказку.

Чтобы добраться туда, он повязал веревку на шею,

ему пришлось сожалеть об этом всю оставшуюся жизнь.