Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Сегодня пришла она, кого я не знаю

Все плачут с улыбками

И полностью выдуманный

я самый скучный для нее

Она пролила кофе на платье

Я умирал в пустой голове

Если бы я задал вопрос

Может ответ придет

Но мой бедный голос опьянел

А он лежал на заднем плане под газетами

- ты действительно тупой

Так что я тоже был глуп с ней

Она начала читать мои письма

Также полностью составлен

По крайней мере мой почерк четкий

Хотя совсем расстроился в голове

Мы съели наши письма на ужин

А потом я долго стоял у окна

Моя голова упала на дерево акации

А на ветке еще мокро