Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Бескрайняя бездна открывает свои врата

Молния пронзает наши тела

Ледяной шепот сжигает нашу кровь

Наш мир окутан ужасом

Потому что в нас мало света, но больше ночей

Что приходит на крыльях ее ворона

Чтобы снова упасть пылью с его черных перьев

И покрой мир прохладой своего темного взгляда

Моменты, которые все еще могут нас выдать

Путешествие, которое ведет к звездам

Лишенный души, обреченный на гибель

Вращение солнца - наш горизонт

Но мы оказались

Прошлое теперь часть будущего

Бездна, пережившая творение

Нет пути назад перед финальной миссией

Бескрайняя бездна открывает свои врата

Молния пронзает наши тела

Ледяной шепот сжигает нашу кровь

Наш мир окутан ужасом

Потому что в нас мало света, но больше ночей

Что приходит на крыльях ее ворона

Чтобы снова упасть пылью с его черных перьев

И покрой мир прохладой своего темного взгляда

В созвездии ледяного звездного пересвета

Каждый день здесь вечен

Глядя на нашу жизнь снисходительным взглядом

Молча глядя на кружащиеся звезды

Мы друзья со звездной пылью

Мы дышим здесь космическим инеем

Прохладно, неподвижно наше вечное существование

Наши лица хладнокровны и величавы...

Потому что в нас мало света, но больше ночей

Что приходит на крыльях ее ворона

Чтобы снова упасть пылью с его черных перьев

И покрой мир прохладой своего темного взгляда